من رژیمم، همسایمون وسواسه!

یکی از یادگارهای باارزش و بیشماری که پیشینیانمان برای ما به ارث گذشته اند زبان فارسی است. البته همانطور که قدر بقیه یادگارهای منحصر به فردی را که به رایگان در اختیار ما گذاشته شده نمی دانیم طبیعتا برای زبانمان هم ارزشی قائل نیستیم.

اگر در طول شبانه روز کمی به نحوه صحبت کردن خود دقت کنیم پی به اشتباهات فاحشی می بریم که اندکی تامل روی آن ها به قول معروف مرغ پخته را نیز به خنده وا می دارد. دو نمونه از این اشتباهات رایج را می توانید در عنوان این مقاله مشاهده کنید. واقعا این دو جمله چه معنی و مفهومی می توانند داشته باشند؟ رژیم و وسواس هر دو اسم هستند، در حالی که در جملات فوق برای توصیف من و همسایه به دو صفت احتیاج داریم. همانطور که نمی توانیم بگوییم "من ماشین هستم" و یا نمی گوییم "من صندلیم"، بیان جملات بالا نیز اشتباهی فاحش محسوب می شود.

متاسفانه این گونه اشتباهات کم نیستند  و از همه بدتر، عادی نیز شده اند. اگر کسی هم اعتراض کند منطقی ترین جوابی که به وی داده می شود این است: "ول کن بابا! حالا تمام مشکلات مملکت حل شده همین یکی مونده؟" غافل از این که با این کار داریم به دست خودمان زبانمان را خراب می کنیم.

آیا کشوری که به داشتن حافظ و سعدی و مولانا افتخار می کند باید نحوه صحبت کردنش این باشد؟ وقتی که خودمان برای داشته هایمان ارزش و اعتبار قائل نباشیم نباید به خاطر بی احترامی ها و کم محلی های بیگانگان خم به ابروی خود بیاوریم.