سه اثر از الکساندر پوشکین(1837-1799) شاعر اهل روسیه

Alexander Sergeyevich Pushkin

خاطره

وقتی که روز پرغوغا به پایان می رسد و شبِ خاموش، دامن کشان، شهر خفته را به زیر سایه نیم روشن خویش می گیرد، وقتی که همه سر بر بالین آرامش می نهند و در خواب گران می روند، تازه دوران اضطراب و رنج جانگاه من آغاز می شود.

در دلم، نیش افعی غم را جانگدازتر از همیشه احساس می کنم.

در سر تب آلوده ام رویاهای آشفته را یکایک در کنار هم می بینم.

اشباح خاموش در برابر دیدگانم هویدا می شوند و رژه مرگبار خویش را آغاز می کنند.

با خشم و نفرت زندگانی خود را از نظر می گذرانم.

آن وقت به خویش می لرزم و ناله سر می دهم و دشنام گویان اشک تلخ از دیده فرو می ریزم.

افسوس که هیچ چیز نمی تواند گذشته را محو کند!

بنای یادبود پوشکین در مسکو

سه چشمه

در دشت عبوس و پهناور جهان، سه چشمه مرموز از دل خاک بیرون آمده اند.

چشمه جوانی چالاک و پرنشاط، جوشان و خروشان، فروزان و پرصداست.

چشمه ذوق و الهام با آب گوارای هیجان و امید، در افتادگان و طردشدگان صحراهای جهان را سیراب می کند.

چشمه سومین یعنی چشمه فراموشی، آبی یخ زده دارد، اما این آب عطش سوزان دل ما را بهتر از هر چیز فرو می نشاند.

 

بیماری

ای رؤیاهای من، ای رؤیاهای شیرین من، خداحافظ!

ای خوشبختی شب های دراز کجایی؟ مگر نمی بینی که خواب آرامش بخش از دیدگان من گریخته و مرا، در تاریکی عمیق شب، خاموش و تنها گذاشته است؟

بیدارم و نومیدم. به رؤیاهای خود می نگرم که بال و پر گشوده اند و از من می گریزند. اما روح من با غم و حسرت، این رؤیاهای عشق را دنبال می کند.

ای عشق، ای عشق، پیام مرا بشنو. این رؤیاهای دلپذیر را به نزد من باز فرست. کاری کن که شامگاهان، مست باده خیال، در خواب روم و هرگز بیدار نشوم.