شاعر و مردم

روزی دشت پهناور به کوهستان تنبل گفت: «هیچ نشان زندگی بر پیشانی تو که روز و شب سیلی خور باد است هویدا نیست.»

در همین هنگام، مردمان به شاعر که بر چنگ خود خم شده و در اندیشه فرو رفته بود گفتند: «ای خیال پرداز! وجود تو به چه کار می آید؟»

کوهستان خشمگین به دشت پاسخ داد:«این منم که از دل خاک تو خوشه های سرسبز بیرون می آورم، گرمای سوزان نیمروز را با دم سرد خود ملایم می کنم و راه بر ابرهای طوفانی که شتابان در پروازند می بندم، با سر انگشتان خود برف را به صورت بهمن در می آورم و در کوره خود یخچال های بلورین می سازم، و از نوک دو پستان سپید خویش جویبارهایی پر از آب حیات بخش به شکل رشته های باریک نقره ای به سوی تو می فرستم.»

شاعر نیز، به مردم گفت:«بگذارید سر بر دست خود نهاده باشم و فکر کنم. مگر نمی بینید که از سرچشمه دل من، آبی گوارا بیرون می جهد که نوع بشر عطش سوزان خود را با آن فرو می نشاند؟»

..........................از اشعار تئوفیل گوتیه فرانسوی(1811-1872)